Peter Zegveld is eind oktober te gast bij OT rotterdam met de eerste versie van zijn voorstelling Solo Alleen. Amsterdam krijgt de première, Rotterdam de try-outs. Onze mening wordt op prijs gesteld. Kom dus allen kijken. Ik heb Peter hoog zitten als theatermaker maar wil toch wel iets meer weten. Dus bel ik hem op. > Door Gerrit Timmers
“Onze mening wordt op prijs gesteld.
Kom dus allen kijken.”
Peter, je bent beeldend kunstenaar en had een grote expositie in museum Boijmans. Je bent óók theatermaker én je maakt muziek. Hoe is dit nu zo opeens een voorstelling geworden?
Nou, ik heb in Zaandam een heel groot atelier, zo’n 3000 m2, dankzij een weldoener.
Mijn hemel dat is enorm.
Ja ik heb een fiets staan om naar het toilet te gaan. Nou daar maak ik dingen, beeldende dingen. Maar ik ben ook een speler en ik miste het drama. Weet je, ik hou ervan in het dagelijks leven soms te spelen. Even iemand anders te zijn. Te provoceren. Advocaat van de duivel te spelen. Dus richtte ik in dat enorme atelier een hoekje in met een stoeltje en een tafeltje en zo is het begonnen.
Ik ging daar zitten
als was er publiek
en van het een
kwam het ander.
Een man alleen, en er overkomen hem allerlei dingen. De teneur was melancholisch. Op een zeker moment kwamen er vrienden langs om te kijken: Dick Hauser (regisseur), Marcel Sijm (muziektheater maker), die allebei natuurlijk weer andere dingen zeiden. Niet te verdrietig zei de een, die energie is goed zei de ander. Maar het werd ondertussen steeds meer een voorstelling. Eerst een kwartier, toen een half uur.
Het had ook iets anders kunnen worden?
Misschien. Het is een ei dat moet worden uitgebroed. Dat wordt dan een organisme of een embryo dat warmte en verzorging nodig heeft. Ik heb in mijn atelier overal van die embryo’s liggen die zorg nodig hebben. Daar komt iets uit voort.
Het klinkt erg vol.
Dat is het ook. Maar het is geen troep. Daar hou ik niet van. Ik kom hier om te werken. Er is ook niets gemakkelijks, geen bed, geen luie stoel (hij is vanwege het gesprek buiten in de zon gaan zitten, ik neem aan op een harde stoel).
En nu is het stuk bijna af.
De laatste tijd ben ik met het einde bezig. Dat is het moeilijkst. De eerste tien minuten is het publiek nog vol verwachting en aandacht dus het begin is het gemakkelijkst. Er moet toch iets komen van een openbaring.
Je wilt toch iets meemaken,
ikzelf wil dat ook.
Ik ben nu ook op het punt dat er stiltes mogen gaan vallen want er is enorm veel mechanisch gedoe om het zo maar eens te noemen.
Heb je alles zelf gemaakt?
Als het even kan maak ik alles zelf. In staal of hout, dat is allemaal geen probleem. Soms als iets heel ingewikkeld is dan zijn er mensen om me heen die precies begrijpen wat ik wil en die kunnen dat dan maken. In deze voorstelling zitten twee computer gestuurde kastje die (…..)
Dat zal ik maar niet verklappen.
Nee doe dan maar niet
Wat wil je dat het publiek heeft meegemaakt als ze uit je voorstelling komen?
Ik hoop dat ze allemaal een andere mening hebben over wat ze hebben meegemaakt, maar dat ze wel allemaal enthousiast zijn. Dat lijkt me het ideaal. Kijk het is iets universeels. Er zit daar een man alleen en hem overkomen allerlei zaken. Het toeval zeg maar. Soms heel veelbetekenende dingen. Maar tegelijk genereer ik dat allemaal zelf. Ik breek daarmee door de vierde wand heen, maar ik geloof er tegelijkertijd wel in. Ik neem de illusie serieus.
Hij is een slachtoffer van het noodlot maar veroorzaakt dat zelf dus?
Ja, en ik hoop dat dat heel bemoedigend, vertroostend en ook grappig is.
Reserveren voor Solo alleen kan hier.
